Crkva Svete Trojice u Kijevu pripada Eparhiji šumadijskoj Srpske pravoslavne crkve. Sagrađena je i osveštana na Đurđevdan, 6. maja 1939. godine. Ideju za podizanje crkve dao je Arhimandrat manastira Hilandar Rafailo Stevanović, koji je dve godine ranije umro u manastiru Žiča.
Radosav Stefanović poznatiji kao Rafailo Hilandarac istakao se na učvršićivanju pravoslavne vere ne samo u Šumadiji nego i u celoj državi. Rodio se 28. septembra 1886. godine u selu Kijevu nadomak Batočine. Nakon odsluženog vojnog roka u Aleksincu, odlučio je da ode na Svetu Goru. Ne zna se tačna godina kada je otišao, ali najverovatnije je imao oko dvadeset i dve ili dvadeset i tri godine. Zamonašen je u Hilandaru 28. septembra 1913. godine sa svojih dvadeset i sedam godina i dobio je tom prilikom ime Rafailo. Uskoro je i sam postao duhovnik manastira. Kako bi se usredsredio na svakodnevne molitve otišao je u Kareju, u isposnicu Svetog Save, gde je proveo deset godina po strogim pravilim propisanim Karejskim Tipikom Svetoga Save. Vladika Nikolaj Velimirović je pisao da se Rafailo poveravao nekim monasima da često ne uzima ni jedan dozvoljen obrok propisan Karejskim tipikom, već živi od svetog pričešća. Smatrao je da živeći na taj način, ne oseća potrebu za hranom. Odlukom Sabora staraca, dobio je blagoslov i čin arhimandrata od vladike Nikolaja Velimirovića.
Kada se vratio u Srbiju 1935. godine Rafailo je zamolio brata Iliju da mu da deo imanja koji mu pripada i onda ga prodao za trideset hiljada dinara prvom komšiji Žarku Nedeljkoviću i sav dobijeni novac predao odboru za podizanje crkve. Početkom 1937. godine, pošto se ozbiljno razboleo, planirao je da se vrati na Svetu Goru, ali je na putu stigao samo do Žiče, gde je i umro 5. marta 1937. godine u 51. godini života. Sahranjen je na Novom groblju u Žiči, a opelo je, po njegovoj želji, služio vladika Nikolaj Velimirović.
Rafailova najveća želja ostvarena je dve godine kasnije. Na Đurđevdan 1939. godine osveštena je crkva. Prilikom osvećenja crkve, u grobnicu su spuštene kosti poginulih srpskih ratnika stradalih od 1912-1918. godine. Zidanje crkve je, pored meštana i njihovih priloga, pomogla i država. Za zidanje je bio zadužen preduzimač Janićije Milošević iz Kragujevca.
Odbor za podizanje crkve činili su: Rafailo Stevanović, Dragutin Antić, Stanoje Antić, Relja Barjaktarević, Milorad Antić, Milija Stefanović, Milutin Janković, Svetislav Blagojević, Živan Vulović, Dušan Obradović, Mića Vraneš, Milovan Đorđević, Svetislav Milojević, Radomir Todorović, Života Vulović, Ivan Filipović, Trifun Milić i Milinko Petrović.
U čast izgradnje crkve upriličeno je veliko narodno veselje. Program svečanosti je obuhvatao sledeće: Prepodne doček gostiju, verski obred, pri osvećenju crkve sahrana kostiju palih heroja, u podne ručak, popodne narodno veselje, a zatim ispraćaj gostiju.
O svečanosti, pisala je tadašnja štampa. U daljem tekstu, prenosimo tekst koji je objavljen u kragujevačkim novinama „Odjek Šumadije”: „ Na Đuđrđevdan u selu Kijevu obavljena je jedna retka svečanost, izvršeno je osvećenje crkve i sahranjene su kosti izginulih žrtava u ratu. Pre svečanosti bio je izvanredan doček gostiju. Nj. preosv. Episkopa Dionisija, izaslanika g. min. vojskei mornarice g. Đorđa Pavlovića, pukovnika, sreskog načelnika i drugih mnogobrojnih gostiju, čiji je dolazak prangijama pozdravljen. U 8 časova, Nj. preosv. Episkop Dionisije, otpočeo je osvečenje uz pomoć mnogobrojnog sveštenstva.
Posle osvećenja crkve održan je pomen u ratu izginulim, a zatim je izaslanik g. ministar vojske i mornarice g. Đorđe Pavlović, pukovnik, spustio kosti (u ratu izginulih heroja) u grobnicu crkve. Nj. preosv. Episkop Dionisije, održao je govor u okviru ovog slavlja u Kijevu.
Posle završene svečanosti gostima je priređen banket, međuvremeno g. Dragutin Janković, predsednik opštine pozdravio je goste sa dobrodošlicom. Selo Kijevo ima 195 domova. Pa ipak, građani ovog sela sami su podigli ovu crkvu, za koju su dali preko dvesta hiljada dinara. Inače Kijevo je pripadalo brzanskoj parohiji, a sada će biti samo kijevska.”
Crkva je 2007. godine obnovljena, a 29. septembra 2007. godine se Rafailo vratio u svoje rodno mesto i u svoju zadužbinu 70 godina nakon smrti.
Danas je crkva Svete Trojice u Kijevu duhovni stožer naroda u selu, ali i čuvar sećanja na poginule u Prvom svetskom ratu.
